Un ingente numero de personas me han llegado a decir, que no merezco respirar el aire que respiro por mi mas que evidente tendencia al pesimismo.
No fue elección mía pero, soy un animal social. Por definición, me veo obligado a compartir espacio y recursos en pro del bien común lo cual, me obliga a escuchar y ha aceptar criticas de un puñado de cabrones delante los cuales, garabateo una sonrisita rebosante de rencor sazonada con un menguante arqueo de cejas.
Son los mismos cabrones con los que mantengo conversaciones de ascensor, de esas que no hacen mas que engordar la incapacidad del ser humano a quedarse callado. Los mismos cabrones que, en lugar de compartir un prolongado y reparador silencio acompañado de un mas que merecido cigarrillo, deciden dinamitar mi paz soltado gilipolleces varias u opinando sobre los avatres del anticiclón de aquí o la borrasca de allá.
viernes, enero 14, 2011
Cabrones!
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
2 comentarios:
Paciència amic!
Jo encara continuo buscant un mon sense cabrons....sóc una idealista...ho sé...però si el mon és tant gran...potser no som només 3 o 4 diferents, no creus?
Ara és quan penses....deja las d....s, o cambia de c.....o jajaja
Pos si....noieta. Tens mooolta raoo
Publicar un comentario